خودشناسی عرفانی (۱)
بدست admin • 3 ژانویه 2017 • دسته: عرفان٬ پرتو نورپرتو نور برنامه شماره ۱۲۶۴. عارفان ما می‌گویند که مهترین و مفیدترین دانش برای آدمی، دانش خودشناسی است. بنا بر رای مولانا، دانش دینی اگر بر خودشناسی استوار نباشد، عین نادانی و بیسوادی است. مراد از خودشناسی، “آگاهی یافتن از خویشتن” است. اما شناخت خویشتن سطوح مختلفی دارد. سطح نازلش اینست که آدمی بداند که کیست و چیست؟ چه احوال و آمالی دارد؟ چه انگیزه‌ها و مشوق‌ها و محرک‌هایی دارد؟ عارفان می‌گویند که اینگونه شناخت کفایت نمیکند، چرا که آدمی ممکن‌است ندانسته، بیگانه‌ای را “خود” بپندارد. چون بسیاری از آدمیان، “خود” را با چیزها‌یی تعریف میکنند که عاریتی هستند و حقیقتی در جان آنها ندارند (که “من کاذب” نامیده میشود). خودشناسی عارفانه، تلاشی است برای شناخت “خود اصیل و حقیقی”. در این برنامه، به تشریح آرا عارفان مسلمان بویژه مولانا در این زمینه می‌پردازیم.
