قرآن و رمضان

بدست • 11 آگوست 2015 • دسته: دين شناسى٬ سخنرانى‌ها

در ادبیات دینی ما رمضان ماه قرآن نامیده میشود. پیوند رمضان با قرآن فراتر از یک تقارن تاریخی است (نزول اولین آیات قرآن بر پیامبر اسلام در ماه رمضان). بین رمضان و قرآن یک نسبت علت و معلولی بر قرار است. آنگونه که سیره نویسان گفته‌اند، پیامبر اسلام پیش از بعثت بطور منظم و مستمر در غار حرأ اعتکاف و ریاضت کشی‌ می‌‌کرد، و عبادات و مراقبتهای معنوی ویژه‌ای انجام می‌‌داد. این سلوک ویژه جان و ضمیر او را آماده ساخت تا پذیرای جبرئیل و دریافت وحی الهی (قرآن) بشود. پیامبر راهی‌ را که خود پیموده بود و او را به مقاصد بلند معنوی رسانیده بود به پیراونش معرفی‌ کرد. غالب آداب و عباداتی که مسلمانان در ماه رمضان انجام میدهند (همچون روزه‌داری) بر‌گرفته از سلوک معنوی پیامبر قبل از بعثت است. فلسفه اصلی‌ رمضان، ایجاد زمینه مناسب و وضعیت ویژه مطلوبی در درون انسان مؤمن است تا او با سهولت بیشتری بتواند با خداوند ارتباط برقرار کند. خداوند در کلامش تجلّی یافته است، لذا از طریق “کلمه” و “کلام” هم میتوان با او رابطه بر قرار کرد، بشرطی که دل‌ و درون و روح آدمی در وضعیت ویژه‌ای باشد (و این خدمتی است که رمضان میتواند به انسان مؤمن بکند). در این سخنرانی به بررسی نسبت قرآن و رمضان می‌‌پردازیم.

دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.